"سخنی با باهار"
باهار عزیزم!
ممنون که هرسال با اومدنت مجبورمون میکنی
عاشق تر شیم
عاشق شیم
یا حداقل ادای عاشقا رو دربیاریم
ممنون که باعث میشی کوچیک ترین تغییراتم ببینیم
شکوفه های درخت خونه ی مامان بزرگ ذوق زده مون کنه
بهمون یاد میدی خودمون باشیم هرچی که هسیم ، درسته که یه روز بارونیم یه روز آفتابیه گرمیم یه روز ابریم، ولی خودمونیم
ممنون که پاکی، یه دستی، آبیی
رنگی رنگیی ولی ساده ای
ممنون که دلبری!
رجب خوب خدا:)
وقتی مدت زیادیه درمورد خودتون حس مثبتی نداشتید , مفید بودن رو احساس نکردید , اثر داشتن را به چشم ندید , اون موقع است که یه زنگ خطر به صدا درمیاد. یه جا یه چیزی یه راهی رو دارید اشتباه میرید.تو خانواده احساس رضایت پدر و مادر رو به طور ملموس دریافت نکردید , از لحاظ درسی مدت زیادیه حداقل از نظر خودتون طعم موفقیت رو نچشیدید , تو روابط دوستی تون تاثیر گذاری رو ندیدید و در نتیجه احساس نیاز به وجودتون تو هاله ای از شک و تردید رفته , نتونستید کسی که دوست دارید رو خوشحال کنید و تو اون فرد میلی به صحبت کردن با خودتون دیده نشده , از لحاظ اعتقادی و انسان بودن سکون رو احساس کردید و.... همه ی اینا انباشته شدنش روهم باعث یه یاس فراگیر تو وجودتون شده که احساس می کنید اصن چرا ادامه باید بدید. اگر بتونید با ریشه یابی کردن مشکل به منشا اش برسید که برد کردید ولی اگر اینقدر خسته اید که توان بلند شدن هم ندارید , آمادگی عادت به این حالت هارو داشته باشید و بدونید بدتر از این قرار حس کنید. بدتر از این حس کردنم ینی پرت شدن , بیشتر دور شدن , ینی امکان رسیدن به پوچی!
و من یتوکل علی الله فهو حسبه...
چرا فقط دل من واست تنگ میشه؟تنگ میشه و سردم میشه و سردم میشه و سردم میشه اینقدری که سه تا پتو ام میپیچیم دور خودم بازم نبض سرما تو تنم میزنه.بهت فکر میکنم و مچاله تر میشم. چشمام سنگین میشه. خستگیه دل تنگی وجودم رو میگیره. انگار یه بار سنگین میاد رو شونه هام.
پتو رو میکشم رو صورتم...
خیلی خسته ام
خیلی نیستی
#عشق_چیز_خطرناکی_است
گاها می شود شما یک روز صبح از خواب بیدار می شوید و اصن عشقتان می کشد از دنده ی چپ بلند شوید، اعصاب و هرآنچه وابسته به آن را تعطیل می کنید و برای اینکه یک علت کشکی حداقل برای حالتان داشته باشید یک دعوای ساختگی با مادر سر گیر دادن به لبه پاچه شلوارتان راه میندازید و خب حالا دیگر حداقل با دلیل محکمه پسندی رو دنده ی ناجور هستید.فاز غم برمیدارید و در راستای بدیه سوشیال مدیاها برای خودتان سخنرانی می کنید و حتما زیر لب می گویید یک روز بالاخره به زندگی واقعی برمیگردم، جواب پی ام هارا از دم نمی دهید، تماس هارا ریجکت میکنید و خودتان را گول می زنید فقط چون ساعت را میخواهید چک کنید این بی صاحاب را خاموش نمی کنید.بعد هم کل کلاس را یک لبخند کج طلبکارانه به استاد تحویل می دهید انگار بابت سرکلاسش نشستن به شما رشوه ای چیزی داده. روز به همین احوالات میگذرد و همچنان به روی خودتان نمی آورید مشکل اصلی چیست.در راه برگشت خانه ام درحالکیه پست های بی سر و ته کانال هارا با پوزخند رد می کنید یک نوتیف معجزه واری از دلبر مبنی بر "سلام:)" دریافت میکنید (که آآآه خدا میداند :) چه معنی خاک بر سری می دهد) و بعد گل از گلتان باز می شود و کاش همان صبح قبل از همه ی این بدل کاری ها وقتی از خواب بیدار شده بودید پیام می زدید "دلم تنگ شده..."
قسمت #2
درسته همه چی تموم شد , درسته از همین یک ساعت پیش قرار هر دقیقه اش با التماس بگذره , نگذره شایدم عشقش بکشه حتی وایسه ولی من یه معالمه ای کردم. همین پریشب بود شب لیله الرغایب که خدا رو با گریه هام التماس کردم...نمیدونم دگ چه قدر مرام بزاره واسم من فقط دگ خودشو دارم. فقط فقط خود خدا مونده واسم. میخوام مثه یه خواب حس کنم با صبرم به تو نزدیک میشم, میخوام مثه یه خواب امیدوار باشم. همین قدر تموم شدنی همین قدر "خواب دیدی خیره" :).
راستی چه زود کابوسام تعبیر شد. کابوس میدیدم دارم از دستت میدم. الکی میدوییدم التماست میکردم نرو.تعبیر شد همه اش
در برابر تو فقط یه ذکر دارم "الیس الله بکاف عبده؟"
یاعلی
(شبیه تو)
دیشب بعد از اینکه رفت خوابید , نزدیکای ساعت هفت بود دگ از تخت پایین نیمدم تا همین صبح ساعت 11. گفته بودم باید بی حسیه بپره , دیر یا زود ولی فکر نمیکردم اینقدر زود!بی حسیه پرید , تو گوشی رو خوردم و گوشام قرمز شد! یه چیزی تو من نابود شد , خاموش شد , مرد. الان خالیه حفره است هیچی نیست. چشمام میسوزه ولی گریه نمیکنم.
مگه چی میشه آدم یه بار تو دنیای خودش بمیره؟یه بار برای همیشه. بالاخره ماها همه از یه جایی به بعد میمیریم , برا من یکم زود بود ولی انتظارشو میکشیدم.
جواب پگاه رو ندادم , از اکانت اینستاگرامم لاگ اوت شدم و حتی پاشدم بر خلاف عادتم مسواکم زدم. بوی کیکی که مامان پخته باعث نشد بخندم , جواب خواهرمم وقتی با تیکه گفت صبحت بخیر ندادم. سر سفره صبحانه مامان چهار بار پرسید چی شده گریه کردی؟سرم پایین بود چیزی نگفتم. اخر پرسید کسی مرده این چه قیافه ایه؟نگاش کردم بازم چیزی نگفتم. مهم نیست راستش.
تا شب که قرار پیک نیک باشیم رو نمیدونم چه کنم. برمیخوره به دوستام بخندن و من عکس العملی نشون ندم.
سه ماه و نیم جنگیدم , مردم زنده شدم آخرشم کل دوییدنام اسمش شد "بازی ام دادی":)
تموم شید یه بار برای همیشه
_سرده
_سرده:)
نمیدونم تاحالا شده احساس کنید با هر مولکول وجودی تون داره درد تون میاد؟میاد شروع میشه حرف میزنه میگه میگه میگه, اولش درده که رو درد میاد ولی از یه جایی به بعد هیچی حس نمیشه. سر میشی و حتی مثل الان دستات همراهی اتم میکنن!انگار اصن دردی نبوده , انگار اصن تا همین یه دقیقه پیش همه وجودت درد نمیکرده, انگار یک ساعت با هر کلمه اش نلرزیدی. هیچ!
ارومی, ارامش بعد از طوفانه. سر شدی, شایدم به قول خودش نمیفهمی ینی دگ نمیفهمی.
دیدید اب اینقدر سرده, انقدر یخه که از یه جایی به بعد انگار اب داغه که داره میسوزونه؟
اینقدر مرگ پاچید که زنده شدم..حس میکنم زنده شدم
یه روز یه جا باید منتظر پریدن این بی حسی باشید, یهو گوشات داغ میشن!
چیزایی که میدونستم دوباره منو کشت!
_سرده
+سرده
